De terreuraanval van Benghazi

Glenn Beck interviewde de vader van één van de slachtoffers van de terreuraanval van Benghazi.(Beide video's: 18 min.) Misschien mag ik een beroep op u doen dit te bekijken. Bekijk ook het Special Report van Bret Baier (40 min.) waarin details over de aanval.
Wie dit bekijkt krijgt eens iets te horen over wie er nu in de VS de controle heeft over het beleid: Obama, Biden en Clinton. Je gelooft het niet. Ze wilden dagenlang niets horen over een georganiseerde terreuraanval. Ze hielden vol dat het  die video was! Nadat het trio zich vier jaar lang  wijsgemaakt heeft dat Al-Qaeda aan de verliezende hand was en zich daarmee het recht gaven niets te doen, ontploft de werkelijkheid nu in hun gezicht en worden ze geconfronteerd met landgenoten die in een kist worden teruggevlogen en moeten ze nabestaanden troosten. En dat gaat ze nogal stroef af, vertelt Charles Woods die zijn zoon Tyrone verloor. Uit het transcript:

Shaking hands with [Obama] quite frankly was like shaking hands with a dead fish. His face was pointed towards me but he would not look me in the eye. His eyes were over my shoulder and not in a forceful voice said ‘I’m really sorry Mr. Woods.’”
“And I could tell he was not sorry. He had no remorse,” Woods continued.
“The Vice President was also there,” Woods explained. “He said ‘I’m Joe Biden’. He said he had received one of these ‘damn phone calls’ when he had lost a family member. And then about a half hour later he approached me and said – and these are the exact words  he said I don’t speak like this – quote and in an extremely loud and boisterous voice he said: ‘Did your sons always have balls the size of cueballs?’”
“I will ask you the question: Is that the voice of someone who is truly sorry?” Woods asked Glenn.

Obama heeft het recht verloren President te zijn. Clinton is een ijskouwe die liegt alsof het gedrukt staat en die Joe Biden is gewoon een ongelooflijke lul.

Waarom mensen single blijven

Wat is de reden dat in onze tijd al te veel vrouwen hun vruchtbare periode laten verlopen zonder een gezin te stichten? Een vraag niet zonder belang immers, omdat in Nederland en heel het Westen de vruchtbaarheidscijfers zijn ingestort, zodat de oorspronkelijke bevolking bezig is te krimpen; althans, alleen op het peil nodig om een dure welvaartsstaat te handhaven kan worden gehouden door massa-immigratie uit Noord-Afrika toe te staan. (Wat een geweldig goed idee was dat!)

De reden is dat de overheid iedereen een inkomen garandeert. Met allerlei uitkeringen, opgebracht door de werkenden – dat wil zeggen, de mensen die een inkomen genereren in de echte, de vrije economie, níet die voor de overheid werken – van ouderdomspensioenen tot bijstand, “zorgt” de overheid ervoor dat niemand ooit zonder inkomen komt te zitten. Dit is trouwens conform de grondwet, die de overheid deze “zorgplicht” oplegt.

Het gezin was, vóór deze garantie tot stand kwam, behalve de basale sociale eenheid, toch ook de basale economische, dat wil zeggen, productie-eenheid. Lid te zijn van een gezin gaf economische zekerheid, mits de vent zijn mannetje stond en voldoende inkomen genereerde om vrouw en kinderen van te onderhouden. Nu dat niet meer hoeft heeft deze eenheid zijn economische functie verloren en sindsdien prolifereert het aantal singles ongehinderd.

Het is een ironisch feit dat het CDA, dat toch een sleutelrol vervulde bij het tot stand komen van deze verzorgingsstaat en in 1983 bij de bijbehorende omzetting van de liberale grondwet in een socialistische, lange tijd de leuze van “het gezin als hoeksteen van de samenleving” voerde. In feite heeft het CDA het instituut van het gezin gekeeld.

Natiestaat: goed of kwaad

De discussie gisteravond bij Pauw en Witteman tussen Thierry Baudet en Corien Wortmann had een vervolg op twitter. Steun voor Baudet van Alexander Sassen van Elsloo, maar ik had een enigszins genuanceerd standpunt. Hoewel ik sympathiseer met Baudet´s argumenteren tegen de al te gemakkelijke veroordeling van de natiestaat, die immers alleen maar dient om die centralistische federale Europese Unie erdoor te krijgen, vond ik zijn argument dat imperialisme, niet de natiestaat an sich, de oorzaak van de Europese oorlogen was wat zwak, maar vooral beside the point. De roep om steeds engere unie in Europa vindt zijn oorzaak vooral in het feit dat alle lidstaten op verregaande wijze in de economie ingrijpen. Zo ver dat we niet langer van vrije economieën of van kapitalisme kunnen spreken. We zijn inmiddels semi-socialistische staten geworden, en dat geldt ook voor de Verenigde Staten. De verschillende interventies kweken geheel automatisch een roep om `harmonisering`, anders raken de staten met elkaar in conflict. In een federale staat als de VS maakt dit dat de staten een ondergeschikte rol gaan spelen ten opzichte van de centrale regering. Dit is typerend voor al dit soort situaties. De interventies in één staat storen de marktverhoudingen in de andere. Een ware federatie met behoud van lokale zelfstandigheid is alleen compatibel met laissez faire.
Toen in Nederland werd voorgesteld de boeren te gaan subsidiёren, was het argument dat die anderen het ook deden en als we achterbleven zouden onze boeren worden weggeconcurreerd. Intussen subsidiёren we niet alleen de landbouw, maar hebben de gezondheidszorg gesocialiseerd, worden de huren door de staat gecontroleerd en woningbouwcorporaties door regelgeving van concurrentie van de markt afgeschermd, wordt de geldhoeveelheid al lang niet meer door vraag en aanbod bepaald, maar door een centrale bank, en hebben we tonnen aan `regelgeving` die de inhoud van arbeidscontracten en de specificaties van de producten van alle mogelijke takken van industrie voorschrijven. Daarbovenop neemt de overheid iedereen met een bedrijf of een baan in de echte economie een enorm stuk van zijn inkomen af in ruil voor een belofte van een gegarandeerd inkomen voor iedereen. De overheid, dat wil zeggen de politieke partijen, hebben volstrekt opzettelijk een financiële afhankelijkheid gecreëerd om zo verzekerd te zijn van een betrouwbaar electoraat. Die politieke elites werken nu samen in Europees verband om deze toestand te behouden. De graad van burgerlijke afhankelijkheid van de staat mag in geen geval afnemen. Dan raakt de partijenelite zijn greep kwijt. Een terugkeer naar normale marktverhoudingen, kapitalisme, is voor hun het ergste wat ze zich voor kunnen stellen. Het is hun nachtmerriescenario. Liever een fascistoïde centrale Europese staat dan een terugkeer naar gezond geld en vrije markten.
De huidige schuldencrisis is in feite de crisis van de interventionistische staat, en van de bijbehorende partijenelites. Hun manier van zich te handhaven in de macht stuit nu op onontkoombare economische wetten. Lukt het unificatiegambiet, dan worden we Amerika. Maar willen we dat? Amerika heeft alles wat de euro-elite voor de EU wil, één munt, één leger, en feitelijk één regering die er toe doet. Maar de Amerikaanse overheidsfinanciёn zijn er erger aan toe dan die van Griekenland en dit heeft dezelfde oorzaak. Een corrupte machtshongerige politieke elite schoof de vrijheid opzij en installeerde zich als de spreekwoordelijke made in het spek. Een akelige gedachte komt hier op: Is het de democratie zelf die dat interventionisme en de eeuwig groeiende staat veroorzaakt? Kiest de ene partij voor deze weg en kan de andere dan niet achterblijven? Het lijkt erop. 
De hele zaak werkt toe naar een nog veel grotere crisis. Maar je rilt bij de gedachte wat er ná die crisis komt. De kansen dat dat een Europa is van vrije, zelfstandige, handeldrijvende staten met zeer kleine overheid die goed met elkaar overweg kunnen wordt steeds kleiner.

Griekenland

Econoom Bas Jacobs linkte op twitter een hartekreet dat meer bezuinigingen voor de Grieken hun pijn zal verergeren. Duh.

Maar wat moeten de Grieken dan doen?

Griekenland wordt gedwongen hard te bezuinigen omdat bondskanselier Merkel de euro koste het wat het kost wil redden. Daarom mag niemand uit de eurozone gezet worden: Anders volgen er meer. De Grieken kunnen het best de afbetaling van de niet af te betalen schuld afwijzen en uit de euro stappen. De IJslanders deden dat en het gaat daar prima.

Maar dat doen ze niet want de corrupte politici willen blijven lenen om de staatspensioenen te kunnen blijven uitkeren. Die welvaartsregelingen zijn overal in Europa en Amerika hét middel voor politieke partijen om zich in de macht te handhaven. Die uitkeringen creëren immers een van de staat afhankelijk en dus betrouwbaar stemvee electoraat. De welvaartsstaat is het laatste waar ze vanaf willen. Afknijpen, ja. Net als hier in Nederland. Maar afschaffen? Dat nooit!

HetBozeOog’s plan voor duurzame verlaging overheidsuitgaven II

Nederland heeft een ander belastingstelsel nodig. De inkomstenbelasting is onrechtvaardig, hoort bij een repressieve, intrusieve en totalitaire overheid. Inkomstenbelasting drukt veel zwaarder op de lagere inkomens dan op hogere. Het is een regressieve belasting.

Dat het überhaupt bestaat is een indicator voor ons afglijden naar een totalitair stelsel in de loop van de twintigste eeuw.

Je ziet de onrechtvaardigheid ervan in als je de productiefactor arbeid ziet als een door ondernemers op de markt aangeboden product, zoals we ook verplicht zijn als we hier economisch over willen nadenken. Dit product, of liever deze productiefactor, wordt door een groot aantal individuele aanbieders aangeboden in ongelijke kwaliteitssoorten, die onderling sterk kunnen verschillen en dus ook een verschillende marktprijs opleveren. Om hun winst zo hoog mogelijk te laten zijn, streven veel van deze “arbeidsondernemers” ernaar de kwaliteit van hun product te verbeteren door te investeren in kennis. Maar ook wie dat niet doet zal door ervaring opdoen na verloop van tijd een product van hogere waarde kunnen aanbieden. Nu doet zich een merkwaardig verschil voor tussen deze arbeiders met de eigenlijke ondernemers. Terwijl de ondernemer alle investeringen mag aftrekken van de opbrengst en alleen belasting betaalt over de echte winst, doet de overheid alsof arbeiders geen ondernemers zijn en hun inkomen geen opbrengst waar de investeringen nog van afgetrokken moeten worden maar pure winst, die voor 100% belast wordt. Het resultaat is dus dat lagere inkomens, veelal inkomen uit arbeid, naar verhouding veel hoger worden belast dan de hogere, die meer uit kapitaalwinsten voortkomen.

Een nieuw pro-groei belastingstelsel kan zonder inkomstenbelasting, maar waaruit krijgt de overheid dan het geld nodig voor haar noodzakelijke functies?

De te hanteren vuistregel is dan dat je beter consumptie kunt belasten dan productie. Iedereen heeft er voordeel van als productie zo efficiënt en goedkoop mogelijk plaats kan vinden. Concurrentie zorgt daarvoor, maar de overheid kan gemakkelijk in de verleiding komen het bedrijfsleven als melkkoe te gebruiken, en dat is bij ons ook gebeurd. De overheid moet de accumulatie van kapitaal in privé-handen – de kern van het kapitalistische stelsel – zo weinig mogelijk verstoren. Alleen zo kan de levensstandaard optimaal zijn.

De belastingen op productie en kapitaalwinsten moeten weg, evenals die op erfenissen. De vennootschapsbelasting is een inrichting die, net als die de arbeidsrelaties regelende raad, de SER, tijdens de Duitse bezetting is ingevoerd. Vóór 1940 werd er over bedrijfswinsten geen directe belasting geheven.  Wikipedia:

Voorloper van de huidige Wet vennootschapsbelasting 1969 is het Besluit op de Winstbelasting 1940, dat in de periode van de Duitse bezetting werd ingevoerd. (Besluit van 26 juli 1940, Verordeningenblad nr 83/1940, Staatsblad nr. 405). Dit was voor het eerst dat er in Nederland rechtstreeks een belasting werd geheven van ondernemingen die niet door natuurlijke personen werden gedreven.

Dat zegt heel wat denk ik. Want de bezetter was niet alleen een dictator in politiek opzicht, maar vooral ook in economisch opzicht, d.w.z. de Duitsers waren socialisten.

Vervang de btw door een verkoopbelasting. De heffing rust alleen op het eindproduct, en wordt geheven wanneer het product naar de eindconsument gaat, en de productiekant wordt ontzien. De consument verlaagt zijn consumptie – vergeleken met de onbelaste situatie – en dit zal de winsten van de producenten en tussenhandel drukken, zodat zij aan de belasting indirect meebetalen. Het is in reële zin echter onvermijdelijk dat als de overheid middelen aan de vrije economie onttrekt, minder producten en diensten beschikbaar zijn voor consumptie. De overheid produceert immers zelf niets, maar neemt een gedeelte van het door de vrije economie geproduceerde af. De overheid verkrijgt haar inkomsten uitsluitend als gevolg van een inperking van de consumptie.

Verder moeten diensten die door de overheid worden aangeboden zo veel mogelijk gefinancierd worden door er gebruiksbelastingen over te heffen. Dit zijn dan quasi-marktprijzen, waaraan de vraag naar een product of dienst bijna net zo goed als aan marktprijzen afgelezen kunnen worden: Als er naar een dienst een minimale vraag is – de prijs te hoog is – zal er ook weinig gebruik van gemaakt worden. Dan moet de belasting omlaag.

Het belangrijkste is echter dat de uitgaven van de overheid dalen. Scherp dalen. De grootste uitgavenstijging van de laatste 100 jaar heeft plaatsgevonden onder het kopje “sociale zekerheid”. Nederland moet van een situatie waarbij we allemaal verplicht bij de overheid “verzekerd” zijn voor de onzekerheden des levens terug naar een toestand waarbij iedereen individueel spaart voor zijn oude dag, ziekte, e.d. Met sparen bedoel ik individuele pensioen- of ziektekostenverzekering, maar ook echt sparen. Het principe van inkomensoverdracht zorgt niet voor “sociale rechtvaardigheid”, maar is een bron van onrecht. Het is diefstal door de overheid van middelen die mensen hebben verdiend met arbeid of ondernemen, met het doel die middelen aan de vrinden van de aan de macht zijnde politieke partij te distribueren: het is cliëntelisme.