Goudprijs

De voorspellingen van de gold bugs als Peter Schiff lijken niet erg uit te komen nu de goudprijs, die in september 2012 naar $1.750 ging, nog maar op $1.350 staat - Hij zei dat goud wel naar $5.000 kon gaan, of hoger.

Maar hij heeft zijn verhaal niet veranderd. De fundamentele feiten zijn dat de VS, Japan en Europa, maar vooral de VS, niet langer in staat zijn hun welvaartsstaatverplichtingen na te komen en in paniek aan het bijdrukken zijn geslagen. De centrale banken van het Westen zijn al sinds het begin van de twintigste eeuw bezig met het belasten van de besparingen door middel van het vergroten van de geldhoeveelheid om zo de ongelimiteerde groei van de staat te kunnen bekostigen. Als belastingheffing politiek te moeilijk wordt en leningen zo hoog zijn geworden dat ze met nieuwe leningen (tegen een kunstmatig laag gehouden prijs) moeten worden bekostigd, dan is er altijd het laatste redmiddel, de drukpers. Feit is alleen dat dit het bekende gevolg heeft van de ontwaarding van het door de staten in overstelpende hoeveelheden in omloop gebrachte papiergeld, zich uitend in stijgende prijzen voor de consument en dus in een daling van de algemene levensstandaard. Geen nood: met propaganda en vervalste inflatiecijfers merkt jan-met-de-pet hier niets van. Nu ja, tot die geldontwaarding uit de klauwen gaat lopen, en dat is nu precies wat mensen als Peter Schiff denken dat er staat te gebeuren. Op korte termijn.

Wat de prijsdaling van goud heeft veroorzaakt is dat de beursspeculanten hun edelmetaal-futures van de hand hebben gedaan en hun aandeel in edelmetaalfondsen geliquideerd, omdat ze de overheid op hun woord geloven dat de crisis voorbij is en ze deze inflatiegarantie niet meer nodig hebben. Maar de investeerders in fysiek goud (bullion) hebben van de prijsdaling gebruik gemaakt en bijgekocht: de Krugerrands en gold Eagles zijn niet aan te slepen. Peter denkt nog steeds dat de prijs van goud op exploderen staat en dat het over enige tijd niet meer uitmaakt of je je goud tegen $ 1700 of $ 1300 per ounce hebt gekocht, alleen óf je het hebt gekocht, want als je dat tegen die tijd niet gedaan hebt, heb je de trein gemist.

Et tu, Francisque?

Dit artikel stond gisteren in de online Telegraaf:

Merkel valt paus bij in kritiek op markten

VATICAANSTAD - Angela Merkel is zaterdag op privéaudiëntie geweest bij paus Franciscus. De protestantse Duitse bondskanselier viel de leider van de Rooms-Katholieke Kerk bij in zijn kritiek op de „tirannie van de markt”.

(….) Merkel liet na het gesprek weten dat striktere regulering van de financiële markten een belangrijk doel is tijdens de bijeenkomst van G20-leiders in september.

„Het is waar dat economieën de mensen moeten dienen, maar dat dit de afgelopen jaren helemaal niet het geval is geweest”, aldus Merkel. Zij en Franciscus spraken vooral over globalisatie, de Europese Unie en de rol van Europa in de wereld.

De Argentijnse paus had donderdag zware kritiek op de plek die de economie inneemt in de samenleving. De financiële markten hebben volgens hem gezorgd „voor een nieuwe onzichtbare, soms virtuele tirannie, die eenzijdig en zonder remedie haar wetten en regels oplegt”.

Volgens Franciscus behandelt de moderne economie de mens als een voorwerp „dat je kan  (sic) gebruiken en weggooien”. Hij zei dat „de harten van veel mensen, ook in de zogeheten rijke landen, zijn bevangen in angst en vertwijfeling”.

Hier blijkt duidelijk dat men de vrije markt, het kapitalisme, de schuld geeft voor problemen veroorzaakt door te weinig markt, te weinig vrijheid. De “tirannie van de markt” is in werkelijkheid een tirannie van de politici. Zij ruimen de vrijheid van handelen uit de weg en proberen de economie een centraal geleid proces te maken. En dat werkt niet.

Hele segmenten van de voorheen vrije economie zijn gesocialiseerd of worden centraal geleid door de politiek: onderwijs, gezondheidszorg,  woningbouw en de huurmarkt, grondgebruik en natuurlijk de financiële instellingen en de bijbehorende markten. Enorme publieke schulden zijn gecreëerd. Na vijftig of zestig jaar “stimulering” van de economie is een enorme verarming en verlaging van de levensstandaard het resultaat. In plaats van te leren van hun fouten willen de politici dit rampzalige beleid met verdubbelde energie voortzetten en nog eens biljoenen en triljoenen in de economie pompen.

Wat wel zou werken is het loslaten van het idee dat mensen niet zonder de staat kunnen overleven. Vóór de twintigste eeuw bemoeide de staat zich minimaal met de lotgevallen van individuen en ze redden zich toen beter. De staat is er om één, en niet meer dan een, product te leveren: het gevoel dat we ons privébezit niet zelf, met onze eigen kracht hoeven te verdedigen tegen sterkere individuen of groepen van individuen. Maar in onze tijd is de staat het instrument van bepaalde groepen geworden en dient om geld en schatting aan het vrije sociale systeem te onttrekken ten behoeve van de corrupte politieke elite.

Socialisme is altijd het systeem waaraan dictators de voorkeur geven boven kapitalisme.  Vrije mensen hebben de keus “nee” te zeggen tegen een voorgestelde ruil. In een socialistisch systeem bepaalt de staat de lonen en de prijzen en beheerst daarmee de keuzes van de burgers. Communistische dictaturen wilden altijd de landbouw collectiviseren. Dat is een eufemisme. Dat gaat in werkelijkheid om de staat die controle wilde verkrijgen over de voedselvoorziening van de burgers om ze zo beter te kunnen beheersen. Wie in Cuba al niet naar Castro’s zes uur durende toespraken wilde luisteren kon een verlaging van zijn rantsoen tegemoet zien.

Wij bevinden ons al in een dergelijk socialistisch systeem. Er is geen staatsterrorisme, maar de staat is al autoritair en zal binnen niet al te lange tijd verder afglijden tot een totalitair model. Wie dit niet gelooft, bedenke dat zelfs nu de crisis van de interventionistische staat manifest is, er niemand is die voor een terugkeer naar de vrijheid pleit. De elites hebben met succes een van de staat afhankelijke burgerij gecreëerd.